Sakramenty

Spowiedź Św.

w dzień powszedni i niedziele:
podczas Mszy św.

Modlitwa przed rachunkiem sumienia: Wszechmogący i miłosierny Boże, oświeć mój umysł, abym poznał grzechy, które popełniłem, i odmień moje serce, abym szczerze nawrócił się do Ciebie. Niech Twoja miłość zjednoczy mnie ze wszystkimi, którym wyrządziłem krzywdę. Niech Twoja dobroć uleczy moje rany, umocni moją słabość. Amen.

Pytania wstępne przed rachunkiem sumienia

• Kiedy byłem ostatni raz u spowiedzi świętej?
• Czy na ostatniej spowiedzi nie zapomniałem wyznać jakiegoś grzechu? 
• Czy rozmyślnie nie zataiłem dla fałszywego wstydu jakiego grzechu? 
• Czy przyjąłem Komunię świętą w stanie grzechu śmiertelnego? (ile razy).
• Czy zadaną pokutę odprawiłem? (jeżeli kto z własnej winy zadanej pokuty nie odprawił, popełnia grzech, który należy wyznać).
• Czy żałowałem za grzechy i miałem mocne postanowienie poprawy?
• Czy wynagrodziłem wedle możności szkodę bliźniemu wyrządzoną?

Uwaga: Jeśli popełniłeś jakiś grzech, który ci sumienie wyrzuca, chociaż w poniższym rachunku sumienia nie jest wymieniony, masz obowiązek i z niego także się wyspowiadać.

Poniżej znajdziesz cenne propozycje dobrego rachunku sumienia. Wybierz propozycję odpowiednią dla Ciebie. Dobre przygotowanie gwarantuje dobre i godne przeżycie spowiedzi świętej.

Rachunek Sumienia - Dobra Spowiedź (dobraspowiedz.pl)

"Wychwalajmy Pana bo jest dobry! Jego miłosierdzie trwa na wieki!"

Namaszczenie chorych

W Kościele katolickim Namaszczenie chorych zostało odnowione w wyniku Reformy liturgicznej soboru watykańskiego II. 30 listopada 1972 roku papież Paweł VI wydał na ten temat konstytucję Sacram Unctionem Infirmorum. Współcześnie kładzie się nacisk na znaczenie uzdrawiające namaszczenia. Jak zauważył Katechizm Kościoła Katolickiego, choć w historii udzielania tego sakramentu doszło do ewolucji w kierunku rytu przedśmiertnego, jednak nigdy nie zapomniano o jego mocy przywracania zdrowia ciała i duszy

Do obrzędu używa się oleju chorych (łac. oleum infirmorum), poświęconego przez biskupa w Wielki Czwartek lub przez delegowanego kapłana. Sakrament ten dana osoba może przyjąć wielokrotnie, ilekroć nastąpi u niej znaczące pogorszenie stanu zdrowia (KKK 1515). Jeżeli choroba uniemożliwia spowiedź, łaską sakramentu, jako aktu Kościoła, któremu zostało powierzone zadanie rozwiązywania i związywania (por. Mt 18,18) jest także odpuszczenie grzechów.

Trzy sakramenty, namaszczenie, jako sakrament Ducha Świętego, udzielane razem z poprzedzającą je spowiedzią (= sakramenty uzdrowienia) i następującą po nim Eucharystią – są w pewnym sensie odpowiednikiem Sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Z reguły, w pierwszych wiekach Kościoła udzielano ich w następującej kolejności: w czasie Nocy paschalnej najpierw był chrzest, po którym następowało namaszczenie bierzmowania, a następnie ochrzczonych prowadzono na wspólną Eucharystię, włączając ich do wspólnoty Kościoła, jakby byli już w nowo odzyskanym raju.

Sakrament chorych ustanowił Jezus jako pomoc ludziom w osiągnięciu zbawienia, jako lekarstwo duchowe. Jest sakramentem szeroko pojętego uzdrowienia. Można go udzielać u początków niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości. Można udzielać go powtórnie, jeżeli po Namaszczeniu chory powraca do zdrowia, albo jeżeli podczas trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo wzrasta, można również udzielać tego sakramentu człowiekowi przed operacją chirurgiczną, jeżeli powodem tej operacji jest ciężka choroba. Sakrament ten jest wielkim darem Jezusa Chrystusa i pociąga za sobą najobfitsze dobra. 

Dlatego kiedy znajdujemy się w rzeczywistej potrzebie winniśmy go pragnąć i prosić o niego. Sakrament ten należy przyjmować w stanie łaski uświęcającej. On przywraca nam utracone siły ducha i wzmacnia nasze słabe ciała. Sakrament ten wlewa wielki pokój i radość w dusze chorego, pobudza go do zjednoczenia z Chrystusem na Krzyżu, aby razem z Nim ofiarować siebie za zbawienie świata. Przypomina nam Katechizm Kościoła: „Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Cierpienie otrzymuje nowe znaczenie; staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Chrystusa”.